Padaczka skroniowa (ang. temporal lobe epilepsy, TLE) to rodzaj padaczki ogniskowej, do której dochodzi w wyniku wyładowań w płacie skroniowym, zwłaszcza w jego części przyśrodkowej. W obrębie przyśrodkowej płata skroniowego znajduje się hipokamp, jądro migdałowate i zakręt przyhipokampiczny. Padaczka skroniowa jest najczęściej spotykanym zespołem padaczkowym u dorosłych [1].
Podział
MTLE (ang. Mesial temporal lobe epilepsy) – padaczka z pośrodkowej części płata skroniowego;
do wyładowań dochodzi w obrębie hipokampa [2]
LTLE (ang. Lateral temporal lobe epilepsy) – padaczka z bocznej części płata skroniowego;
wyładowania powstają w obrębie tzw. kory nowej płata skroniowego [3]
Objawy padaczki skroniowej
Napady zwykle rozpoczynają się w późnym dzieciństwie i okresie dojrzewania. Często obecne są drgawki gorączkowe (występujące prawie u 1/3 pacjentów). W przebiegu padaczki skroniowej najczęściej stwierdza się napady częściowe złożone, które mogą się wtórnie uogólniać (wyładowania rozprzestrzeniają się na cały mózg; występuje utrata świadomości i drgawki). Pacjenci często przed napadem odczuwają aury, zwykle obejmujące dolegliwości brzuszne np. bóle brzucha [1, 4].
Pozostałymi objawami w przebiegu padaczki z płata skroniowego są:
• „zapatrzenia” z bezruchem,
• automatyzmy oralne np. mlaskanie,
• stopniowa utrata przytomności.
Charakterystyczne jest występowanie zmiennego, często przedłużającego się stanu splątania po napadzie padaczkowym [4].
W zapisie EEG w okresie pomiędzy napadami występuje ogniskowe spowolnienie czynności w okolicy skroniowej i padaczkowe ostre fale lub iglice w przedniej części okolicy skroniowej [4].
Możliwości leczenia
W leczeniu padaczki z płata skroniowego stosowane są klasyczne leki przeciwdrgawkowe. Farmakoterapia jest skuteczna w przypadku napadów wtórnie uogólnionych, jednak u większości pacjentów nadal pojawiają się napady częściowe. Padaczka skroniowa często jest lekooporna [1]. Jeśli pomimo leczenia farmakologicznego napady utrzymują się – wykonywana jest operacja neurochirurgiczna polegająca na usunięciu przedniej części płata skroniowego. Po skutecznej operacji długotrwale są stosowane leki przeciwpadaczkowe. Nawroty po kilku latach od operacji dotyczą niewielkiej liczby pacjentów [4].
Leczenie farmakologiczne padaczki
Pacjent powinien codziennie nosić przy sobie opaskę informacyjną o chorobie i z danymi kontaktowymi do bliskiej osoby. Zaleca się także, by zawsze mieć przy sobie przyjmowane leki przeciwdrgawkowe. Jeśli chory odczuwa aurę, powinien poinformować znajdującą się w pobliżu osobę, o tym, że będzie miał napad padaczkowy i poprosić o pomoc. Najlepiej wtedy udać się w miejsce o miękkim podłożu np. trawnik, podłoga z wykładziną. Podczas napadu nie umieszczamy niczego w ustach osoby chorej i nie przytrzymujemy kończyn. Asekurujemy jedynie głowę, by zminimalizować ryzyko urazu. Pamiętajmy, że nie wolno pacjenta wybudzać ze snu ponapadowego. Możemy jednak na ten czas ułożyć go w pozycji na boku. Jeśli napad padaczkowy przedłuża się, należy wezwać zespół ratownictwa medycznego [5].
Na zakończenie warto wspomnieć o jednej z przyczyn lekoopornej padaczki z przyśrodkowej części płata skroniowego. Jest to stwardnienie hipokampa. Stan ten dotyczy części formacji hipokampa. Formacja hipokampa obejmuje hipokamp, zakręt zębaty i korę śródwęchową. Stwardnienie przede wszystkim występuje w zakręcie zębatym, sektorach CA1, CA4 i w mniejszym stopniu sektorze CA3 hipokampa. Histologiczne zmiany w stwardnieniu hipokampa to utrata komórek nerwowych, glejoza i stwardnienie. Zastanawiające są przyczyny tego stanu. Nie wiadomo czy powstaje na skutek wyładowań padaczkowych w płacie skroniowych, czy też występuje pierwotnie [6].
Na podstawie:
1. Manji H., Connolly S., Dorward N., Kitchen N., Mehta A., Wills A., red. nauk. wyd. pol. Barycki J. Oksfordzki podręcznik neurologii, Czelej, Lublin 2010
2. Sharma A. K. Mesial Temporal Lobe Epilepsy: Pathogenesis, Induced Rodent Models and Lesions.Toxicol Pathol December 2007 vol. 35 no.7: 984-999
3. Engel J. A proposed diagnostic scheme for people with epileptic seizures and with epilepsy: report of the ILAE Task Force on Classification and Terminology". Epilepsia 2001. 42(6): 796–803.
4. Zaidat O.O., Lerner A.J. wyd. I polskie, red. H. Kwieciński, Neurologia. The Little Black Book. Elsevier Urban&Partner, Wrocław 2010
5. Goniewicz M. Pierwsza pomoc. Wydawnictwo Lekarskie PZWL. Warszawa 2015
6. Johns P., Thom M. Epilepsy and Hippocampal Sclerosis: Cause or Effect? ACNR 2008. vol 8. no 5: 16-18
|
|
|
|
|
|
