Cele eksperymentu:

Eksperyment przeprowadzony został w przyspieszeniu ziemskim (1g) na sparaliżowanych i zdrowych osobach (grupa kontrolna). W grupie kontrolnej okazało się, że gdy badani czują, że znajdują się w pozycji poziomej, zależy to od otolitu (czyli elementu składowego narządu zmysłu słuchu i zmysłu równowagi) i pnia mózgu.
Dowiedziono również, że istnieje nienaturalne odchylenie z SHP (Subiektywnej Horyzontalnej Pozycji :)) dla poziomych obiektów w granicach pięciu stopni. Powody tego odchylenia nie są znane. To odchylenie (błąd systematyczny) jest niezależne od grawitacji dopóki przedmiot trwa w próżni. Zatem oczekuje się, że u astronautów z wykrytym pozytywnym tym błędem wystąpi „uczucie pionu” kiedy będą swobodnie dryfować z zamkniętymi oczami, zaś u przeciwnej grupy będzie występowało „poczucie przestawienia”. Celem tego doświadczenia było oszacowanie poczucia „subiektywnego pionu” i „subiektywnego poziomu” podczas lotów parabolicznych i porównanie wyników z otrzymanymi podczas próby z - dosłownie tłumacząc: "deską przechyłową" oraz "wirowymi saniami" - w różnych pozycjach ciała.

Procedura eksperymentu:

Osoby badane przypięte są pasami bezpieczeństwa z prawej, bądź lewej strony podłogi samolotu. Są proszone o trzymanie naelektryzowanej świecącej liny, widzianej przez lewe oko żeby zapobiec całkowitej ciemności, nieustannie utrzymując pozycję poziomą podczas trzech faz lotu parabolicznego. Lina ta zawiera czerwone diody elektroluminescencyjne (LED) i może zmieniać się dzięki przenośnemu pilotowi. Zmiana kąta LED w odniesieniu do pozycji głowy jest regularnie odnotowana, razem z wynikiem trzech osiowych mierników przyspieszenia zamontowanych blisko głowy badanych. Test składał się z dostosowania SV (znalazłam, że to objętość wyrzutowa serca) podczas czterech paraboli i dostosowania pozycji ciała z LED wyłączoną podczas jednej paraboli. Ta sekwencja była przedstawiona raz dla badanych z lewej, raz dla badanych z prawej strony, tak by obliczyć efekt małego zakrzywienia przyspieszenia podczas paraboli.
Eksperyment kontrolny zawierał pomiar SV i SHP z wykorzystaniem czegoś w rodzaju syntezatora lotów - znowu w dosłownym tłumaczeniu „deski przechyłowej” i ” wirowych sań” - z nogami prostymi albo w pozycji siedzącej. Odchylenie SV było mierzone na dwóch poziomach: (30 stopni do przodu i 60 stopni do tyłu) w normalnej dla ludzi grawitacji i w dwóch ziemskich grawitacjach (2g).

Rezultaty:

Podczas fazy mikrograwitacji 3 osoby osiągnęły SV blisko 90 stopni („brak różnicy”), 4 osoby 0 stopni („pozycja pionowa”), 1 osoba blisko 180 stopni („pozycja pozioma”) i jedna w przybliżeniu 40 stopni. Osoba, która nie wykazała różnicy relacjonowała, że miała uczucie lekkiego przechylania głowy ku dołowi, co zawierało się w jej położeniu SV. Osoby, które zachowały pozycję pionową czuły, że pozycja ich ciała również była pionowa i czuły wyraźnie, że są do góry nogami (relacjonowane w różnym stopniu).
Osobie, która czuła, że znajduje się w pozycji poziomej, wydawało się, że się porusza. To odkrycie podkreśla wagę pytania o to, kiedy czas trwania mikrograwitacji podczas lotu parabolicznego może nie być za krótki żeby powołać się na fenomen „inversion illusion” dla dwóch przeciwnych pozycji ciała i SV. Ostatecznie, istotna SV była osiągnięta przez 10 pierwszych sekund mikrograwitacji. Czas trwania SV I ilość iluzji była taka sama zgodnie i niezgodnie z kierunkiem lotu. Błąd w związku z zakrzywionym przyśpieszeniem odnośnie paraboli nie miała wpływu na rezultat eksperymentu.