Warsztaty neuroanatomiczne dla początkujących, które odbyły się w czwartkowy wieczór 15 października na Wydziale Psychologii UW, rozpoczęły cykl trzech spotkań w ramach projektu „Neuroanatomicznej Jesieni”, organizowanego przez Neuropsychologiczne Koło Naukowe.
Kacper Łukasiewicz, student Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego, wprowadził swoich słuchaczy w podstawowe zagadnienia związane z anatomią mózgu, a pomysłową organizacją zajęć pobudził „zgromadzone umysły” do aktywnego uczestnictwa w nich.

Otwarty charakter warsztatów, dedykowanych wszystkim zainteresowanym poruszaną w ich ramach problematyką, przyciągnął zaskakująco liczne grono uczestników 68 osób [sic!], a wśród nich nie tylko członków NKN, ale również studentów psychologii i innych wydziałów oraz uczelni. Zgromadzonych nie zniechęciły ograniczenia związane z wielkością sali, w której odbywały się zajęcia, i szybko pojawiać się zaczęły dodatkowe krzesła, a dostępna przestrzeń reorganizować, dzięki czemu wszyscy chętni mogli wziąć udział w spotkaniu. Ze względu na część praktyczną warsztatów, która polegała na pracy z modelami mózgu, uczestnicy sprawnie podzielili się na odpowiednie grupy. Dzięki współpracy wszystkich przybyłych udało się odpowiednio dostosować dużą liczbę uczestników do warunków prowadzenia warsztatów i Kacper Łukasiewicz mógł rozpocząć rozważania nad tajnikami neuroanatomii.

I. Część pierwsza, czyli wprowadzenie teoretyczne
W części pierwszej warsztatów prowadzący wygłosił wykład na temat podstawowych elementów mózgowia i jego charakterystyki. W swoim wystąpieniu uwzględnił problematykę rozwoju mózgowia, od postaci zarodkowej (neuroektoderma) po stadium pęcherzyków mózgowych jako zalążków struktur mózgowia fundamentalnych dla kryterium podziału ontogenetycznego: przodomózgowie, śródmózgowie i kresomózgowie. Podział ten jest odróżniany od klinicznego, wyróżniającego elementy takie jak: mózg, móżdżek, pień mózgu. Słuchacze zostali również zapoznani z anatomią i funkcjami opon mózgowo-rdzeniowych, układu komorowego oraz unaczynienia mózgowia. Charakterystyka poszczególnych płatów mózgu otworzyła właściwą część neuroanatomiczną wystąpienia, gdzie prowadzący opisał pokrótce poszczególne struktury mózgu: wyspę, hipokamp, jądra podstawne (w tym ciało prążkowane, przedmurze, ciało migdałowate), wzgórze, most, móżdżek, ciało modzelowate (oraz spoidło wielkie), szyszynkę, przysadkę. Wykład zakończyła prezentacja i opis nerwów czaszkowych.
Zapoznając uczestników z teoretycznym fundamentem wiedzy na temat neuroanatomii prowadzący mógł przejść do następnej części spotkania i zweryfikować zdobyte przez słuchaczy wiadomości oraz pozwolić im na użycie ich w praktyce.

II. Część druga, czyli „co to za struktura?”
W części drugiej warsztatów Kacper Łukasiewicz zaprezentował poszczególne przekroje mózgowia (zarówno czołowe, jak i strzałkowe) z ponumerowanymi na nich elementami i obszarami. Nie wszystkie z nich jednak były podpisane – tutaj uczestnicy spotkania stanęli przed zadaniem specjalnym. To do nich należało rozpoznanie i nazwanie danej struktury. Słuchacze, na początku niepewni swojej wiedzy, z każdym kolejnym slajdem coraz odważniej i, co najważniejsze, poprawnie odgadywali kolejne nazwy, kryjące się pod poszczególnymi numerami. Większych trudności nie sprawiło im zlokalizowanie na obrazkach takich elementów mózgowia jak komora przezroczysta, wyspa, komora trzecia czy szyszynka. Ćwiczenie na lokalizację struktur mózgowia ujawniło nie tylko dużą wiedzę uczestników warsztatów, ale również ich efektywne, chociaż bierne uczestnictwo w części teoretycznej spotkania.

III. Część trzecia, czyli praca z modelami mózgu
Ostatnia część warsztatów była przez uczestników najbardziej wyczekiwaną. To wtedy mogli oni pracować w grupach nad modelami mózgu, poszukiwać w nich poszczególnych struktur oraz je nazywać. Każdy uczestnik spotkania miał okazję rozłożyć dany model i zapoznać się z lokalizacją przestrzenną wzgórza, ciała modzelowatego, móżdżku czy mostu oraz próbować zidentyfikować elementy z nimi sąsiadujące. Członkowie poszczególnych grup chętnie ze sobą współpracowali i nie wahali się zadawać pytań prowadzącemu warsztaty. Żywo dyskutowano na temat poszczególnych struktur i porównywano obrazy przekrojów mózgowia z modelami. Możliwość pracy z modelami mózgu okazała się na tyle absorbująca, że to ograniczenia czasowe były ostatecznym pretekstem zakończenia spotkania. Jednak pomimo zamknięcia części oficjalnej warsztatów, wielu chętnych zostało jeszcze w sali by kontynuować pracę z modelami i zadać ostatnie pytania Kacprowi Łukasiewiczowi, a także zasięgnąć informacji o samym Kole i jego działalności. Dzięki temu grono Kołowiczy powiększyło się o kolejnych członków, po raz kolejny zarażając innych swoją neuropsychologiczną pasją.