Afazja jest to częściowe lub całkowite zaburzenie czynności mowy u człowieka, z zaznaczeniem, że opanował on uprzednio tę umiejętność. Spowodowana jest organicznym uszkodzeniem odpowiednich struktur mózgowych. Klasyczny podział afazji obejmuje: afazję Brocki (problemy z generowaniem mowy, osoba ma problemy z wypowiadaniem słów) i afazję Wernickiego (zaburzenia związane z rozumieniem mowy). Najczęściej spotykane są jednak afazje mieszane, zawierające elementy z obydwu kategorii.

            W polskich czasopismach naukowych na próżno można szukać artykułów opisujących własne doświadczenia związane z chorobą. A szkoda, bo taka osobista perspektywa również może być źródłem cennych informacji na temat zaburzeń.

            Jedną z takich publikacji jest praca kobiety z wykształceniem medycznym i artystycznym - Corinne Othenin-Girard. Autorka jest osobą wielojęzyczną, wychowała się w Europie, następnie wyjechała do Australii i z powrotem wróciła do Europy. Opisuje ona swoje osobiste doświadczenia z afazją po przebytym udarze niedokrwiennym. Artykuł jest pracą dyplomową autorki, stworzoną w australijskim instytucie MIECAT (The Melbourne Institute for Experiential and Creative Arts Therapy) Metoda, jakiej używa autorka to eksperymentalne podejście, mające na celu eksplorację i rekonstrukcję swojego wewnętrznego doświadczenia, wartości i znaczeń. Jest to multimodalne podejście Oparte na sztuce– dozwolone są tutaj wszelkie formy, które mogą pomóc w wydobyciu wewnętrznego doświadczenia.

            Autorka podkreśla, że zawarte w pracy doświadczenia są głównie natury emocjonalnej i kulturowej. Jej formalne refleksje zaczynają się 15 lat po udarze i widać w nich wyraźny wpływ studiów medycznych, sztuki i filozofii. Szczególne miejsce zajmują opisy poczucia dysonansu, reakcji na własny stan, metafory, znaczenie poczucia humoru w procesie rehabilitacji. Wyjątkową niechęcią napawa autorkę określanie jej mianem afatyczki. Określenie to sprawia, że autorka czuje się poniżona i sprowadzona do roli nośnika swojej choroby. Afazja nie jest dla autorki doświadczeniem zdrowotnym, lecz egzystencjalnym.

            Niektórzy badacze mogą upierać się, że publikacja nie ma zbyt wielkiej wartości naukowej. W pracach tego typu jednak chodzi o coś zupełnie innego – ich głównym celem powinno być bowiem uwrażliwianie nas na problem i wskazanie odpowiedniego traktowania osób dotkniętych afazją.

Źródło: Othenin-Girard, C. (2015) A Personal Narrative: Living with the Experience of Aphasia, Verbal Dyspraxia and Foreign Accent Syndrome. Brain Impairment, 15 (3), 202-215.