Istnienie, relacja pomiędzy i wzajemny wpływ dwóch bytów określanych jako "ciało" i "dusza" (ewentualnie: "psychika", "umysł") jest ważnym problemem filozofii człowieka, antropologii oraz psychologii. Od zarania kultury ludzkiej trwają na tym polu dyskusje, budowane są odważne koncepcje, które ścierają się i wzajemnie krytykują.

Na poziomie klinicznym problem ciała i duszy przekłada się na dwa kierunki badań i prowadzenie działań terapeutycznych:

I. Dusza → Ciało:
Tym kierunkiem wpływów na poziomie klinicznym zajmuje się poddziedzina psychosomatologii. Badania i praktyka kliniczna koncentrują się na psychicznych podłożach obserwowanych problemów somatycznych. Przykładowo: zdiagnozowane wrzody żołądka mogą mieć podłoże psychogenne, jeżeli pacjent żyje w permanentnym stresie lub cierpi na nerwicę.

II. Ciało → Dusza:
Tym kierunkiem wpływów klinicznych zajmuje się somatopsychologia. Na gruncie tej poddziedziny prowadzi się badania nad wpływem stanu somatycznego na funkcjonowanie psychiczne pacjenta. Jest tu miejsce na tak ewidentny przypadek jak zmiany w wyższych funkcjach poznawczych u pacjenta cierpiącego na glejaka, jak i na bardziej subtelne kwestie, jak poprawa relacji partnerskiej małżonków w okresie rekonwalescencji męża po udarze mózgu lub operacji na otwartym sercu.
Zarys problemów somatopsychologicznych można znaleźć w krótkim artykule Patrycji Kozer pt. W chorym ciele.