Magister Filologii Polskiej, a także studentka III roku Psychologii na Uniwersytecie Warszawskim. Jej droga do zainteresowania się ciałem i psychiką człowieka była długa i kręta – dziś z pełnym przekonaniem może jednak powiedzieć, że swoją przyszłość chce związać z psychologią. Interesuje się przede wszystkim neuropsychologią kliniczną. Nieustannie poznaje świat dookoła w każdym jego możliwym przejawie. W wolnych chwilach śpiewa, tańczy i uczy się gry na pianinie.
Nie lubimy się mylić. Nie lubimy też, gdy ktoś, choć nawet życzliwie, wytyka nam nasze błędy. Chyba najbardziej jednak nie lubimy, gdy coś, co jeszcze niedawno było w zasięgu naszej ręki, teraz wymyka się, staje się nieuchwytne, nieosiągalne. O czym mówię? Załóżmy, że jest sobota.
Ile razy zdarzało Ci się odpisywać na wiadomości w biegu? Gdy w pogoni za cennymi chwilami życia – nieco chaotycznie i rzadko kiedy śledząc wzrokiem ruchy palców – dotykam ekranu smartfona, zawsze mam pewność, że moja intencja została zarejestrowana przez urządzenie.
Wyobraź sobie, że siedzisz właśnie za kierownicą samochodu. Niespiesznie jedziesz dobrze znaną Ci ulicą. Mijasz budynki, pieszych, inne samochody. Dostrzegasz nagle, że światła przed Tobą zapalają się na czerwono.
O tym, że nasz mózg jest siecią, wiemy nie od dziś. Blisko 100 miliardów – dokładne wyliczenie pewnie nie byłoby warte wysiłku w to włożonego – komórek nerwowych tworzy zapewne najbardziej skomplikowaną ze znanych nam we wszechświecie struktur.
Pojęcie empatii jest z pewnością jednym z najczęściej dyskutowanych we współczesnej psychologii. Wszechobecna w nauce, kulturze i życiu codziennym empatia wciąż jednak należy do zjawisk, które nie są ściśle zdefiniowane.
Empatia jest jedną z kluczowych umiejętności relacyjnych. Zdolność do wczuwania się w sytuację innej osoby, rozumienia jej emocji i uczuć, a także ich współodczuwania z pewnością ułatwia nawiązywanie i utrzymywanie relacji międzyludzkich.
Jeśli czytasz teraz ten tekst, to światło odbite od powierzchni monitora, tabletu lub komórki wpada do Twojego oka przez otwór w tęczówce - źrenicę. Po skupieniu przez soczewkę światło jest następnie rzutowane na siatkówkę, na której powstaje obraz odwrócony.
Większość z nas z pewnością lubi postępować w zgodzie ze sobą: nasze zachowania zazwyczaj są spójne z tym, co czujemy i z tym, co o sobie myślimy. Dążymy także do zachowania zgodności między różnymi przekonaniami o tej samej sprawie.
Mózg jest z pewnością najbardziej niezwykłym organem w ludzkim ciele. To dzięki mózgowi jesteśmy w stanie odbierać i przetwarzać informacje zarówno ze świata zewnętrznego, jak i z wnętrza naszego ciała.
Twarz jest niewątpliwie wyjątkowym bodźcem wzrokowym. Bez chwili zwątpienia jesteśmy w stanie rozpoznać i odróżnić między sobą twarze nie tylko szczególnie bliskich nam ludzi, lecz także osób, które spotkaliśmy w naszym życiu tylko jednokrotnie. Dlaczego tak się dzieje?
Dysfunkcje seksualne w stwardnieniu rozsianym
Wyobraźmy sobie przez chwilę świat, w którym nie ma strachu, frustracji i cierpienia. Świat, w którym pomimo niezgody i konfliktów panuje poczucie spokoju, zadowolenia i miłości, a ludzie wokół są szczęśliwi i uśmiechnięci. Zapowiada się zachęcająco, prawda?
Pewnie nie przyszłoby wam na myśl, że wewnętrzny „strumień świadomości”, badania nad niemowlętami i wirus HIV może coś łączyć.
Pamięć semantyczna
